#CampHH
ลู่หานเหลือบมองดอกกุหลาบสีสดในกำมือของตัวเอง..
วันวาเลนไทน์
“แก พี่เซฮุนกินช็อคโกแล็ตที่ฉันเอาไปให้ตั้งสามเม็ดแหนะ!”
“อย่างนี้แกก็มีหวังบ้างแล้วสิ กริ๊ดดดด”
ผู้หญิงพวกนั้นหน้าสวยอย่างกับนางแบบวิคตอเรีย
มีหรือที่คนอย่างรุ่นพี่เซฮุนจะไม่สนใจ ลู่หานถอนหายใจยาว พรางคิดในใจว่าตัวเขามีอะไรดีบ้างนะ
รุ่นพี่ถึงจะสนใจเขาแบบที่สนใจผู้หญิงพวกนั้น..
เป็นความจริงที่ไม่อาจยอมรับ..
ลู่หานแอบชอบเซฮุน ลู่หานชอบผู้ชายด้วยกัน..
แต่นี่มันก็ผ่านมาสองปีแล้ว ไม่กล้าทำอะไรชัดเจนเสียที
ดวงตากลมเหลือบมองดอกไม้ในมือตัวเองก่อนจะถอนหายใจ
ถ้าไม่ให้วันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสให้ตอนไหน
เพราะเดี๋ยวจบปีนี้รุ่นพี่ก็จะเข้ามหาลัยแล้ว
ขาเรียวย่างก้าวไปยังห้อง 0412 ซึ่งเป็นห้องประจำชั้นของรุ่นพี่เซฮุน
ลู่หานรู้ทุกอย่างดีเกี่ยวกับเขา ก็มันตั้งสองปีนี่นะ..
ส่องตาแมวเขาทุกวัน ไม่รู้น่ะสิแปลก
บรรยากาศในห้องครึกครื้นหรือเรียกอีกอย่างว่าวุ่นวาย เซฮุนถูกล้อมรอบไปด้วยบรรดาผู้หญิงหลายระดับชั้น
บางคนก็ให้ขนม บางคนก็เขียนการ์ดให้
“รุ่นพี่ครับ”
ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดวงตากลับเย็นชาหันมาหาเขาอย่างมีคำถาม
“ว่าไง?”
ประโยคแรก.. ประโยคแรกที่รุ่นพี่เซฮุนพูดกับเขา..
“ช่วยรับไว้ด้วยนะครับ!” ลู่หานตะโกนบอกพร้อมกับก้มหน้ายื่นดอกกุหลาบสี่ดอกให้คนตรงหน้า
แย่แล้วสิ.. ทำไมหน้าถึงร้อนแบบนี้
“อืม ขอบคุณนะ”
....เขิน จนทำตัวไม่ถูก
*
“ลู่หานจ๊ะ พอดีนักเรียนที่ครูเลือกไปเข้าค่ายแข่งภาษาเขาไปธุระที่ต่างจังหวัดกระทันหัน
ครูส่งหนูไปแทนได้มั้ยจ๊ะ”
“ได้ครับครู” ลู่หานยิ้มรับตอบกลับทันที
ครูสาวเอ่ยขอบคุณลูกศิษย์ ลูบหัวเด็กนักเรียนที่ตัวเองเป็นประจำชั้นอย่างเอ็นดู
“งั้นเดี๋ยวครูเอาใบชี้แจงรายละเอียดมาให้นะจ๊ะ จะได้เตรียมตัวถูก”
“ขอบคุณครับ”
*
วันเข้าค่ายแข่งขัน..
บ้าจริง
ล้อหมุนตีห้า...
แฮ่ก แฮ่ก..
“นักเรียนลู่หาน มอห้าห้อง C มาหรือยังคะ”
ทุกคนในรถต่างส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เห็นเจ้าของชื่อ
“ผมมาแล้วครับ ขอโทษที่มาช้านะครับ” ลู่หานหอบแฮ่กๆก่อนจะกล่าวคำขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องรอนาน
ในรถบัสเต็มไปด้วยเด็กที่ไปแข่งขัน แต่เหมือนจะไม่มีที่นั่งว่างเหลือให้เขาซะแล้วสิ..
อ่ะ ตรงนั้น!
“ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยได้มั้ยฮะ”
“อืม”
รุ่นพี่เซฮุน!
“ระ..รุ่นพี่มาได้ไงครับ”
เซฮุนขยับหัวเล็กน้อยเมื่อเห็นเสียงหวานเจื้อยแจ้วคุยกับเขา
“ฉันมีแข่ง”
“แต่รุ่นพี่เรียนสายวิทย์คณิตไม่ใช่เหรอครับ”
เซฮุนกระตุกยิ้ม
“นายนี่.. รู้ทุกเรื่องของฉันเลยนะ”
ลู่หานก้มหน้าลงซ่อนพวงแก้มแดงระเรื่อของตนเอง
หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ร่างสูงตะแคงไปยังฝั่งหน้าต่าง
ลู่หานเองก็หันหลังให้เขาเหมือนกัน
ให้ตายสิ
อยู่ใกล้กันจนเหมือนความฝัน..
ใครจะรู้ว่าที่ลู่หานหันหลังให้รุ่นพี่ เขาเองก็ไม่ได้หลับเลย
ได้อยู่ใกล้คนที่แอบชอบมาตั้งสองปี ใครมันจะไปหลับลงกันเล่า!
“เด็กๆ อีกกิโลนึงก็ถึงหัวหินแล้ว เตรียมของลงจากรถไว้เลยนะจ๊ะ”
รุ่นพี่ยังนอนหลับอยู่เลย..
ปลุกดีไหมนะ
“ถึงแล้วนะจ๊ะ เดี๋ยวเตรียมลงไปเอากระเป๋าใต้ท้องรถเลย”
“รุ่นพี่ครับ.. ถึงแล้วครับ”
“อือ..”
ร่างสูงครางยาว เซฮุนขยี้ตาตัวเองก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง ลู่หานหลบทางให้อีกคนเดิน
“แล้วนายไม่ลงไปเอากระเป๋าหรือไง”
“อ๊ะ ครับ! รุ่นพี่ลงไปก่อนเลยก็ได้ครับ
ผมจะเก็บของในรถก่อน”
“ไหนของในรถของนาย ฉันเห็นมีแต่ขวดแป๊ปซี่”
แย่แล้วสิ น่าอายชะมัด..
ลู่หานเอากล้องฟูจิคู่ใจมาด้วย เป็นธรรมดาที่ได้มาที่ที่ธรรมชาติแบบนี้แล้วเขาจะพากล้องคู่ใจมาถ่ายรูปเพื่อเก็บไว้
หลังจากบนรถเขาก็แยกทางกับรุ่นพี่เพื่อไปห้องพัก
ห้องพักฝั่งของเขาเป็นเด็กภาษาทั้งหมด ส่วนห้องพักอีกฝั่งเป็นของเด็กวิทย์-คณิต
จริงๆเขาก็พึ่งรู้แฮะ.. ว่าเด็กห้องวิทย์คณิตมาแข่งด้วย
แต่ทำไม.. รุ่นพี่เซฮุนถึงได้มานั่งรถคันเดียวกับเขาล่ะ
“นายๆ ถ่ายรูปให้ฉันหน่อย”
ยืนเหม่ออยู่ไม่นานก็มีมือปริศนามาสะกิดที่แขน ชายร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบยิ้มกว้างให้เขา
ลู่หานเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน ถ้าคนๆนี้เป็นรุ่นพี่ก็คงจะดีใจไม่น้อย..
“ถ่ายรูปให้หน่อยดิ นี่แอ๊บนานละนะ”
“อ๋อ แป๊ปนะ” ลู่หานจัดท่ากล้องเตรียมใช้งาน
“เอ้ายิ้ม นึง ซ่อง ซั่ม”
แชะ!
“หล่อเหมือนกันนะนายน่ะ” ร่างบางชวนคุยกระชับมิตร
อีกคนก็ยักคิ้วเบาๆรับคำชม
“นายชื่อไร”
“ลู่หาน”
“ฉันจงอิน จะเรียกจงอินหรือไคก็ได้แล้วแต่สะดวกเลย แต่เอาจริงๆไม่อยากให้เรียกทั้งสองอย่าง”
ลู่หานแอบขำ
หมอนี่.. เป็นคนยังไงกันแน่นะ
“งั้นจะให้เราเรียกว่าอะไรล่ะ”
“..ที่รัก”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
“ล้อเล่นหน่า”
คนขี้แกล้งยิ้มร่าเมื่อเห็นใบหน้าหวานเหวอไปชั่วขณะ “อ่าวไอ้ฮุน
ทางนี้!”
เป็นเพื่อนกันงั้นเหรอ..
“น้องคนนี้โคตรน่ารักอะ ถ่ายรูปให้กูไม่คิดตังด้วย”
“…”
“อ่าวสัด เดินหนีกูไม งอนที่กูไม่ยอมนั่งด้วยบนรถหรา”
“เปล่า กูง่วง อยากนอน”
“โห่ไรว้า มึงเพิ่งเดินออกมาจากห้องนะ”
จงอินเดินตามเพื่อนสนิทไป ไม่ลืมที่จะโบกมือบ๊ายบายเด็กหนุ่มหน้าหวาน
“ไว้เจอกันนะ น้องลู่หาน”
“อ่า.. ครับ”
ทำไมเขาไม่เคยรู้เลยนะ.. ว่ารุ่นพี่จงอินเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่เซฮุน
ลู่หานนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง โชคดีที่เขาได้ห้องพักเดี่ยว
เพราะคนอื่นๆโดนจับให้นอนเป็นคู่ๆเหลือเศษแค่เขาคนเดียว
แกร๊ก..
เสียงอะไร..
ร่างบางกำลังจะพลิกตัวดู แต่กลับโดนคนที่บุกรุกวิ่งเข้ามาปิดปากไว้ซะก่อน
“อ๊ะ”
“อยู่นิ่งๆ!”
ลู่หานแสดงความตกใจออกมาผ่านดวงตาอย่างไม่ปิดบัง
“รุ่นพี่มาทำอะไรที่ห้องผม..”
“นายชอบฉันไม่ใช่หรือไง”
“คือ..คือว่า..มะ..”
กวางตัวน้อยกำลังจะพูดความในใจ หากแต่ราชสีห์ไม่รอล่าเหยื่อที่อยู่ในกำมืออยู่แล้ว
เซฮุนบดจูบลงบนกลีบปากอิ่ม ลิ้นร้อนดุนดันเข้าไปชิมความหวานในโพรงปาก
หัวใจลู่หานเกือบหยุดเต้น..
“ระ..รุ่นพี่จะทำอะไร”
“นายรู้เรื่องเกี่ยวกับฉันทุกเรื่อง”
“…”
“แต่นายคงไม่รู้เรื่องที่ฉันติดเซ็กส์จนเกือบบ้า”
!!!???
ลิ้นร้อนไล่จากปากอิ่มลงมาขบที่กลีบปากล่าง ก่อนเป้าหมายต่อไปจะเป็นที่ต้นคอขาว
“ฮึก..อย่า.. อย่านะครับ”
“นายเองก็ชอบฉันอยู่แล้วนี่ แค่เรื่องนี้ยอมรับไม่ได้เหรอ”
น้ำตาเจ้ากรรมไหลรินออกมาไม่ขาดสาย มันเจ็บเมื่อเซฮุนทำรอยไว้ที่ซอกคอของเขา
แม้จะชอบอีกคนแค่ไหนแต่ลู่หานก็ไม่อยากได้การตอบแทนความรักด้วยวิธีนี้..
“รุ่นพี่..ปล่อยผมไปเถอะนะครับ.. ฮึก ผมชอบรุ่นพี่ก็จริง..แต่ผมมะ..ไม่ อื้อ”
“ฉันมองนายมาหลายปีแล้ว รู้มั้ย”
“…”
“ฉันเห็นนายตั้งแต่นายอยู่มอสอง..ก่อนที่นายจะชอบฉันซะอีก”
“ระ..รุ่นพี่”
“ไม่สิ เรียกว่าพี่เซฮุน”
“..พี่เซฮุน”
“อย่างนั้นแหละเด็กน้อย”
กระดุมชุดนอนของเด็กหนุ่มถูกปลดออกสามเม็ด
เซฮุนไม่ใช้มือแกะให้เสียเวลาอีกต่อไป ร่างสูงอาศัยแรงของตัวเองที่ออกกำลังกายมากระชากเสื้อบางออกจากตัวอีกคน
“ยังไงเราก็หนีพี่ไปไม่ได้ ป่านนี้คนอื่นก็คงหลับกันหมดแล้ว”
“…”
ลู่หานหลับตามคิดตามที่อีกคนบอก เป็นความจริงที่เวลานี้คนอื่นๆคงนอนกันหมดแล้ว
ก็มันตีสามกว่าแล้วนี่หน่า..
“ทำไมถึงได้นอนดึกนักล่ะ มัวแต่คิดถึงเรื่องพี่หรือไง”
“ก็..ครับ”
เป้าหมายต่อไปคือกางเกงของลู่หาน เซฮุนถดตัวลงมาอยู่ในระดับใต้สะดือของอีกคน
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะใช้มือถอดกางเกงอีกคนอย่างไม่ปราณี
เพียงแค่สัมผัสมันเบาๆ ลู่หานก็แทบจะไม่เป็นตัวของตัวเอง..
“ครั้งแรกหรือเปล่า”
“เอ่อ..ครับ”
“พี่ดีใจนะ” เซฮุนยิ้ม “ที่ได้เป็นคนแรกของเรา”
ร่างสูงเปลี่ยนมาถอดเสื้อผ้าของตนเองบ้าง
เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปาลงพื้นอย่างไม่ใยดี
ลู่หานที่เห็นกล้ามเนื้อของคนตรงหน้าก็อดที่จะตกใจไม่ได้
เมื่อปีที่แล้วพี่เซฮุนยังตัวผอมแห้งอยู่เลย..
เหม่อได้ไม่ทันไรก็ถูกอีกคนประกบจูบลงมา มือหนาของร่างสูงเลื่อนไปสะกิดยอดอกของอีกคน
ซึ่งเรียกเสียงครางจากเด็กหนุ่มหน้าหวานได้เป็นอย่างดี
เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูของเขา
“ขอนะครับ..”
ลู่หานพยักหน้ากลายๆ
เซฮุนไม่รอให้ชั้นในของลู่หานอยู่กวนใจเขาอีกต่อไป
มือหนาแกะมันออกจากสะโพกบางช้าๆเหมือนกับรอลุ้นทองคำ
“อ่อ มีอีกเรื่องนึงที่เรายังไม่รู้”
“ฮ..ฮะ?”
“พี่ขี้หึงโคตรๆ”
“…”
“อย่าไปคุยกับไอ้ไคอีก เข้าใจมั้ย”
ลู่หานกำลังช็อค..
“พี่จะถนอมเรานะ..”
เซฮุนไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อเขาไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ทั้งเจลและถุงยาง
ก็ใครมันจะไปรู้นี่ว่าวันนี้จะได้ใช้น่ะ..
“เอาแบบนี้แล้วกัน”
ร่างสูงยื่นนิ้วกลางกระทบกับปากอิ่มของลู่หานเป็นเชิงว่าให้อมเข้าไป
คนตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะรับนิ้วข้อใหญ่ยาวเข้าไปในโพรงปาก ลู่หานดูดมันราวกับเป็นไอศกรีมรสโปรด
“อ๊ะ!”
เสียงหวานร้องลั่นเมื่ออีกชักนิ้วออกจากปากแต่กลับสอดเข้ามาในช่องทางรักแทน
เซฮุนหมุนควงนิ้วเรียกเสียงครางจากอีกคน ตอนนี้เขาเหมือนกับโรคจิต
ยิ่งเห็นลู่หานทำหน้าเจ็บปวดกับบทรักครั้งนี้เท่าไหร่ เขายิ่งมีความสุข
“อ๊า พี่..เซฮุน เบาก่อนครับ ผ..ผมไม่ไหว”
“ผ่อนคลายหน่อย แน่นขนาดนี้พี่เอาของจริงเข้าไปไม่ได้นะ”
“ผ..ผมเจ็บครับ พี่เซฮุน ผม..เจ็บ”
“พี่ขอโทษนะ”
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว
เซฮุนจึงชักนิ้วเข้าออกถี่รัวจนทำให้อีกคนร้องลั่น จังหวะนั้นเองเขาจึงอาศัยสอดแท่งรักเข้าไปแทนนิ้วเรียว
“อ๊ะ..”
“พี่ขอโทษ”
เซฮุนก้มลงไปกอดอีกคน ในขณะที่แก่นกายก็ยังคาอยู่ในช่องทางรัก ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาจนทำให้เซฮุนรู้สึกผิด
“หายใจเข้าลึกๆ” ปลอบอีกคนทั้งที่ตัวเองยังคงยัดแก่นกายเข้ามาลึกเรื่อยๆ
“อึก..”
“นั่นแหละ เก่งมาก พี่จะขยับแล้วนะ”
“ฮึก ย..อย่าเร็วนะครับ”
มือเรียวเกาะแขนหนาอีกคนเอาไว้
ถ้าเป็นผู้ชายทั่วไปคงไม่ฟังเสียงขอร้องนกๆกาๆแบบนี้หรอก หากแต่คิดให้ดีๆประโยคนี้ที่ออกมาจากปากลู่หานมันช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน
“อ๊า อ๊ะ อื้อออ”
“อ่า รู้สึกยังไง”
“อ๊ะ ผ..ผม รู้สึก..ดี”
แก่นกายใหญ่ซอยเข้าออกจนช่องทางคับแคบบวมแดง
กวางน้อยตัวนี้จะได้เวลานอนตอนไหนไม่มีใครรู้ เพราะราชสีห์ช่างโหดร้ายเหลือเกิน..
เซฮุนกระแทกครั้งสุดท้ายปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นในตัวของอีกคนก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากมน
ลู่หานรับตาพริ้มรับสัมผัสที่อีกคนมอบให้
นี่เขาฝันไปหรือเปล่านะ..
“คบกันมั้ย”
“วะ..ว่าไงนะครับ!!”
“จะตะโกนทำไมล่ะ ฮึ” เซฮุนยิ้มเอ็นดู “ก็ในเมื่อเรากับพี่ใจตรงกันนี่..”
“พี่ชอบลู่หานมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน”
“…”
“แต่วันที่เราเอาดอกไม้มาให้เผลอทำตัวเย็นชาไปหน่อย
เพราะมันทำอะไรไม่ถูกน่ะ”
“…”
พี่เซฮุนชอบเรางั้นเหรอ..
“พี่ไปถามอาจารย์มา เลยรู้ว่าลู่หานลงแข่งภาษาแทนเพื่อน
ก็เลยขอย้ายรถมานั่งกับเด็กโครงการภาษา”
“พี่เซฮุน..”
“อย่าทำเสียงแบบนั้น”
“ท..ทำไมล่ะครับ”
…..
“ไม่ไหวแล้วลู่หาน ขออีกรอบนะ”
“ดะ..เดี๋ยวสิครับ!!! อ๊ะ!!”
TalK
สวัสดีค่ะ 55555555555555
ตอนแรกบนไว้ว่าถ้าไม่ติด 0 ติด ร จะแต่งฟิคแก้บน
แต่งเสร็จก็รีบลงเลย แท็กนี้ #CampHH นะคะ
สัญญาว่าต่อไปจะตั้งใจเรียนค่ะ 5555555
