[OS] สามสิบกับสิบเจ็ดแล้วยังไง : hunhan nc

SEHUN x LUHAN

Tag #สามสิบกับสิบเจ็ดแล้วยังไง

“”ลู่หาน เสร็จหรือยังลูก” เสียงหวานของ ‘ฮานึล’ ตะโกนเรียกลูกชายที่กำลังแต่งตัวอยู่นานโข เธอขมวดคิ้วสงสัยว่าลูกของเขากำลังเล่นอะไรแปลกๆอยู่หรือป่าว หากทว่าความคิดนั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าหนังกระทบผืน

“ขอโทษฮะ ลู่หานลองใส่อีกชุดที่แม่เลือกมาให้เลยช้าหน่อย”

“ไม่เป็นไรจ้ะ พร้อมแล้วใช่มั้ย แม่จะได้ให้ลุงจุนออกรถ”

“ครับ..”

ใช่แล้ว.. วันนี้เขามีนัด ฮานึลเหล่มองหน้าลูกชายสลับกับโทรศัพท์ที่ตัวเองถืออยู่ในมือ นิ้วก็พิมพ์ไปด้วย..

(ฉันกำลังไป)

ไม่เกินห้านาทีก็ได้รับการตอบรับกลับมา..

(ฉันจัดที่เอาไว้แล้ว งานคืนนี้ต้องสนุกแน่ๆ แล้วเจอกัน..)

หญิงสาวเก็บเครื่องมือสื่อสารลงในกระเป๋าราคาแพงก่อนจะหันไปมองลูกชายอีกครั้ง.. ลู่หานมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตากลมโตใสเหมือนลูกกวางซึ่งบ่งบอกถึงความบริสุทธ์ได้เป็นอย่างดี ..

“คิดอะไรอยู่ หืม..”

ใบหน้าหวานหันมาหาผู้เป็นแม่.. ปากเล็กค่อยๆคลี่ยิ้มก่อนจะส่ายหัว

หลังจากนั้นก็ไม่มีการพูดคุยหรือการต่อบทสนทนาอีก บนรถเต็มไปด้วยความเงียบปกคลุม.. จนกระทั่งถึงจุดที่หมาย

ขาเล็กเดินก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ซึ่งไม่น่าจะเรียกว่าบ้าน มันดูหรูหราและมีราคามากกว่าหลักล้าน คิ้วงอนขมวดทันทีที่ไม่เห็นมารดาเข้ามากับตน..

“สวัสดีครับ”

ใบหน้าหวานหันไปตามเสียง.. ตาหวานเบิกโพลงทันทีเมื่อใบหน้าของตนเองอยู่ใกล้กับอีกคน ไม่มีใครผลักออก.. ร่างเล็กหลับตาปี๋เมื่ออีกคนเขยิบเข้ามาใกล้ๆ

“อะแฮ่ม.. ยังไม่ทันรู้จักชื่อก็จะลวนลามเขาแล้วหรอ”

เซฮุนยิ้มให้ ‘โบมี’ มารดาของตนเองก่อนจะหันไปมองคนที่พึ่งถูก ‘ลวนลาม’ เมื่อสักครู่..

สวย..

เซฮุนก็เป็นเหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไป เขาย่อมมีความต้องการเสมอ อยู่ที่ว่าความต้องการในแต่ละเวลามันจะ ‘มาก’ หรือ ‘น้อย’ แค่นั้น…

แต่เมื่อกี้น่ะ.. ถือว่าต้องการมากเลยแหละ

“สวัสดีครับคุณป้า”

ชายหนุ่มอายุสามสิบปลายๆยกมือไหว้หญิงสาวที่กำลังโอ๋ลูกตัวเองยกใหญ่.. เขายิ้มมุมปาก กะอีแค่เอาหน้าไปใกล้จะกลัวอะไรขนาดนั้น..

“สวัสดีจ้ะเซฮุน นี่ลู่หาน ลูกป้าเอง..” ฮานึลกล่าวทักทาย

“สวัสดีอีกครั้ง.. น้องลู่หาน” เซฮุนกระตุกยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าหวานเบือนหน้าหนี..

“ป้าว่าจะให้น้องมาช่วยเราทำอาหาร คงไม่เป็นภาระใช่มั้ย”

“แต่..แม่ครับ” เสียงเล็กเอ่ยออกมาเบาๆ.. เขาไม่อยากทำกับคนเจ้าเล่ห์คนนี้ ให้ไปเสียบบาร์บีคิวหรือก่อเตาถ่านก็ได้ ทำไมต้องให้มาช่วยด้วยล่ะ..

“ไม่มีปัญหาครับ ผมจะดูแลน้องเป็นอย่างดี”

เป็นเวลาบ่ายโมงตรง

     ลู่หานนอนกลิ้งบนเตียงอย่างสบายใจ.. อันที่จริงเซฮุนไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คิด เขาใจดี.. แต่แค่ขี้แต๊ะอั๋งไปหน่อย ตลอดที่อยู่ห้องครัวเซฮุนชวนเขาคุยเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอาหาร จนกระทั่งลู่หานบอกว่าเหนื่อยเซฮุนเลยให้ขึ้นมาพัก..ที่ห้องนอนของเขา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..

“แปปนึงนะครับ”

ขาเล็กรีบลงมาจากที่นอนแล้ววิ่งไปยังประตูไม้สักก่อนจะเปิดออก

“อ่าว พี่เซฮุน.. ทำเสร็จแล้วหรอฮะ”

“ยังครับ ยังไม่เสร็จ”

ลู่หานเดินถอยหลัง.. ในขณะที่เซฮุนเดินมาประชิดตัวเขา

“แม่เราบอกให้ไปทานข้าวน่ะ” และร่างสูงก็รีบผละตัวออกไป

แล้วทำไมต้องมาบอกใกล้ๆด้วยเล่า…

18.00 น

งานปาร์ตี้เล็กๆถูกจัดขึ้นในบ้านตระกูลโอ เนื่องจากว่าโบมีไม่ได้เจอเพื่อนฝูงมานานเขาเลยโทรตามเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมมากินเลี้ยงกัน และแน่นอนว่าเพื่อนสนิทอย่างฮานึลจะพลาดงานนี้ไปไม่ได้..

เซฮุนกวาดสายตามองหาร่างเล็กที่ดูเหมือนว่าจะไม่อยู่ถายในสวนที่จัดปาร์ตี้ ร่างสูงเดินเข้าไปภายในบ้านก็เห็นลู่หานกำลังเล่นกับเจ้าหมาอยู่..

“ไม่ไปในงานหรอครับ”

“อ๊ะ!” ร้องด้วยความตกใจเมื่อมีมือมาสะกิดที่ไหล่

“พี่เอง..”

“ตกใจหมดเลยครับ มาไม่ให้สุ่มให้เสียง...”

เซฮุนไม่ได้ตอบ แต่เขากลับยิ้มบางๆให้แทน มือหนาเอื้อมไปคว้ามืออีกคนมาอย่างถือวิสาสะ เซฮุนจุงมือลู่หานมาในงานปาร์ตี้ทั้งที่เจ้าตัวบอกว่าจะอยู่เล่นกับหมาต่อแต่เขาก็ไม่ยอม แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น.. ลู่หานหิว แต่ไม่ยอมออกมากินข้าวเพราะอาย

“กินเยอะๆ จะได้โตไวๆ”

“ลู่หานกินเยอะจนอ้วนเป็นหมูแล้วอ่า.. พี่เซฮุนก็กินบ้างสิฮะ”

“ฮ่าๆ เดี๋ยวพี่อ้วนเป็นเพื่อนไง”

ลู่หานตีแขนคนขี้ล้อไปหนึ่งทีแล้วตักข้าวใส่ปากต่อ มือเล็กจะคว้าน้ำบนโต๊ะมากินทว่าแก้วนั้นก็หายไปกลับเป็นเหล้าสีเข้มแทน.. ร่างบางขมวดคิ้วมองหน้าเซฮุนนิ่ง ลู่หานไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา เขาเคยดื่ม แต่เขาจะไม่กินมันอีกเพราะวันนั้นที่ถูกบังคับให้กินมันทำให้เขาเกือบตาย

“ลู่หานไม่ดื่มฮะ พี่เซฮุน ลู่หานขอน้ำเปล่…”

“สักแก้วก็ยังดี นะครับ..”

“แต่....”

“นะ…”

ด้วยนิสัยขี้เกรงใจเลยไม่ได้ปฏิเสธ มือสวยยกแก้วหรูจรดปากอิ่มก่อนจะกลืนน้ำเมาที่รสชาติขมเหมือนยาลงไป.. เซฮุนยิ้มทันทีที่เห็นอีกคนดื่มมันจนหมด

เพราะลู่หานไม่รู้.. ว่าเขาใส่อะไรลงไปในแก้วนั้นบ้าง J

“ป้าฝากลู่หานไว้กับเราหน่อยได้มั้ย พรุ่งนี้ป้ามีธุระด่วนที่ต้องไปทำแต่เช้าน่ะ”

“ได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เซฮุนตอบพลางก้มหัวให้ฮานึลก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นรถคันสีดำแล่นออกจากบ้านไป..

ขายาวเดินมายังชั้นสองของตัวบ้านก่อนจะหยุดอยู่ตรงประตูหน้าห้องของตนเอง

ห้องที่มีลู่หานนอนหลับอยู่..

แกร๊ก.. แอ๊ด..

ภายในห้องมืดหม่นไม่อาจเห็นได้ว่าร่างบางนอนอยู่ตรงไหน แต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่บนพรหมเช็ดเท้า.. เซฮุนเดินไปเปิดไฟเพื่อสะดวกแก่การทำภารกิจ

“อือ..”

เสียงครางในลำคอทำให้คุณชายโอกระตุกยิ้ม.. ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ อย่างที่คนเขาว่ากันว่าเด็กที่ถูกเลี้ยงโดยการตามใจมาตั้งแต่น้อย เขามักจะเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ และโอเซฮุนกำลังใช้กฎข้อนั้นกับลู่หาน..

“อึก..”

“เป็นอะไรครับคนดี”

ตากวางค่อยๆลืมมองหน้าเขาเมื่อถูกสะกิด ลู่หานมองไปรอบๆห้องก็พบว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง หนำซ้ำยังมีเซฮุนอยู่ในห้อง..

“ลู่หานอยากกลับบ้านแล้วฮะ พี่เซฮุนพาลู่หานไปหาแม่หน่อยได้รึป่าวครับ”

“คงไม่ได้หรอกครับ เพราะลู่หานต้องอยู่ ‘สนุก’ กับพี่ก่อน”

ใบหน้าหวานซีดเผือดทันทีที่ได้ยินคำเหล่านั้นจากปากเซฮุน กายเล็กขยับถอยห่างจนชิดหัวเตียง ตาหวานมองไปข้างๆเพื่อจะหาทางรอดพ้นจากคนๆนี้

“ไม่ต้องหนี เพราะพี่ยังเวลามีสนุกทั้งคืน”

“อึก...”

“นอนลงเถอะครับ อย่าทรมานตัวเองเลย ให้พี่ช่วยดีกว่านะ”

“พี่..พี่เซฮุนทำแบบนี้ทำไม”

“พี่อยากได้พี่ก็ต้องได้ พี่อยากได้ลู่หานพี่ก็ต้องได้ เหตุผลชัดพอมั้ยครับ”

มือเล็กทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น.. ความร้อนในตัวทำให้เขาอยากปลดปล่อยเต็มทน

เซฮุนค่อยๆถอดเสื้อเชิ้ตออกทีละชิ้น มัดกล้ามที่ใครๆก็หลงใหลปรากฏอยู่ข้างหน้าลู่หาน.. ใบหน้าหวานแดงซ่า เขายอมรับว่าต้องการสัมผัสของใครสักคน ใครสักคนที่ช่วยเขาปลดปล่อยจากความทรมานเหล่านี้

“พี่ถอดให้นะ”

โอเซฮุน ชายหนุ่มอายุสามสิบปีกำลังจะมีเซ็กส์กับลู่หาน เด็กนักเรียนวัยมัธยมที่อายุสิบเจ็ดปี

หลังจากที่เปลื้องเสื้อผ้าทั้งหมดออกลู่หานก็ยอมเซฮุนแต่โดยดี เนื่องจากเขานิ่งแรงที่จะปัดป่ายและต้องการที่จะปลดปล่อย

“อื้อ..” สิ่งที่เรียกว่า ‘จูบ’ กำลังเริ่มขึ้นระหว่างเขากับลู่หาน เซฮุนบดริมฝีปากลงบนเจลลี่สีหวานของอีกคน มันเป็นจูบที่ละมุนแต่ก็แอบแฝงไปด้วยความเร่าร้อน มือหนาก็ทำงานได้เป็นอย่างดี นิ้วยาวขยี้ยอดอกของกวางน้อยจนเจ้าตัวครางออกไม่เป็นภาษา

“ชอบมั้ย ลู่หานชอบหรือป่าว”

“อื่อ.. ชอบ ชอบ อ๊ะ!”

ลิ้นสากลากไล้วนสะดือร่างเล็กอย่างไม่รังเกียจ มันคงไม่เร็วไปใช่มั้ย? ถ้าเซฮุนจะบอกว่าเขาหลงร่างกายของลู่หาน หลงมาก.. หลงจนกลัวโงหัวไม่ขึ้น

แกนกายเล็กที่กำลังนูนออกมาจากกางเกงทำให้เซฮุนผละออกจากลำตัวขาวของอีกคน มือหนารูดซิบควักลู่หานน้อยออกมาทักทายก่อนจะใช้ริมฝีปากอมมันเข้าไปทั้งหมด

“อ๊า..!”

รูดปากขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะเพื่อให้อีกคนมีความสุข ไม่นานลู่หานก็ปลดปล่อยออกมา ทุกหยาดน้ำรักถูกกลืนในลำคอลงอย่างไม่รังเกียจ

“ต่อไปตาพี่แล้วนะครับ” ร่างสูงก้มลงไปจูบขมับอีกคน

นิ้วยาวเลื่อนไปตามเนื้อขาวก่อนจะหยุดอยู่ที่ช่องทางรักสีหวาน.. เซฮุนสอดนิ้วเข้าไปอย่างยากลำบากเพราะมันทั้งฟิตและแน่นพอควร..

“อ่า ผ่อนคลายสิครับ”

“ฮึก..ลู่หานเจ็บฮะ เจ็บมากๆเลย พี่เซฮุนเอาออกได้มั้ย”

“พี่คงจะเลวมากถ้าบอกว่าไม่ได้” ร่างเล็กยิ้มเมื่อเห็นว่าเซฮุนยังคงมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง..

“แต่พี่ยอมเลวครับ พี่เอาออกไม่ได้จริงๆ พี่อยากเป็นของลู่หานนะ” พูดเสร็จก็รีบกระทุ้งนิ้วเข้าไปทันที มันลึกไปถึงช่วงท้องจนใบหน้าหวานเหยเก หยดน้ำใสไหลออกมาไม่ขาดสาย..

เซฮุนขยับนิ้วออกเป็นจังหวะจนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าช่องทางชินกับการกระทำจึงดึงออกพรวด และไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ร่างเล็กกระตุกเกรงสะดุ้งโหยงเช่นกัน

“เป็นของพี่นะ”

“ฮึก อ๊า!!!!!” เสียงหวานกรีดร้องลั่นเมื่อแกนกายใหญ่ถูกเข้ามาแทนที่นิ้ว ร่างเล็กส่ายหัวเป็นพัลวันว่าให้เอาออกแต่มีหรือที่เซฮุนจะฟัง..

ร่างสูงยังคงกระแทกอยู่อย่างนั้น ลู่หานพยายามทำทุกทาง ตีก็แล้ว ดันก็แล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล เขาทำได้แค่เพียงร้องออกมาเพื่อระบายความเจ็บปวด

“อ๊ะ อ๊า.. พี่.. พี่เซฮุน เบาๆ..”

“อ่า เบาหรอครับ แบบนี้รึป่าว” เซฮุนกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรงจนร่างเล็กสั่นคลอนตามจังหวะ..

นี่มันแกล้งกันชัดๆ..

“อ๊ะ! อ๊ะ อ๊า…”

“อ่า ลู่หาน.. ทำไมมันแน่นงี้อ่ะ ซิ๊ด”

“พ..พี่เซฮุนพอเถอะ ลู่หาน ลู่หานไม่ไหว.. อึก” ร่างเล็กที่ดูเหมือนจะถูกใช้งานมากเกินไปเอ่ยออกมาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี และมันไม่เป็นผลเมื่อคนเอาแต่ใจยังคงกระแทกกระทั้นอยู่อย่างนั้นเหมือนเดิม

“ใกล้แล้ว.. อ่าห์” เซฮุนปลดปล่อยหยาดน้ำรักสู่ช่องทางสีหวานที่ดูเหมือนจะเลือดบริสุทธิ์ปะปนอยู่ เขาเบิกตาโพลง.. ที่จริงเขาคิดว่าลู่หานอาจจะผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วด้วยซ้ำ แต่ความคิดนั้นกลับผิดเมื่อเห็นจะๆว่าลู่หานยังบริสุทธิ์

“ลู่หาน ลู่หาน..” มือหนาพยายามตบแก้มกลมเบาๆเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีท่าทีตอบรับกลับมา..

เซฮุนถอดแกนกายออกก่อนจะก้มลงนอนข้างๆอีกคน

“มันแค่เบสิคนะสำหรับวันนี้ ถึงวันงานแต่งงานพี่คงจัดเราหนักแน่ๆ นอนหลับฝันดีนะครับ เจ้าสาวของผม..”